Nummer 155
Een wekelijkse schop onder je kont en je dosis lekkere links om over te lullen tijdens de lunch.
Goedemorgen,
De geur van knoflook en oud frituurvet hing in de lucht toen ik binnenstapte. Hij stond daar, leunend tegen de tap. Of hield de tap hem overeind? Zijn ogen hadden de wallen van iemand die zichzelf te vaak had beloofd dat volgende maand beter zou worden.
In de naam staat grand café, maar van het grand is al jaren niks meer te zien. Het eetcafé in ons dorp heeft nog altijd dezelfde menukaart en die oude neon op de gevel. Terwijl hij een sigaret opstak, voelde ik die bekende kriebel. Die romantische drang die iedereen kent:
Wij moeten een café beginnen.
Van die droom probeerde ik realiteit te maken. Ik was hier voor een overname.
Ik had alles al uitgedacht. Open keuken. Bagels en sterke koffie vanaf acht uur. Zondagse familiebuffetten. Ik zag het echt voor me: dampende borden, geroezemoes, rosé die zweette in de zomerzon. Een plek waar mensen hun krant uitvouwen, eerste dates hebben, waar het leven gebeurde.
Wat is dat toch met onze collectieve café-droom?
Komt het misschien omdat het laatste echte gesprek dat we hadden via WhatsApp ging? In een tijd van thuiswerken en Teams-calls hebben we heimwee naar iets dat we steeds vaker missen: die mythische derde plek tussen werk en huis. Waar gesprekken ontstaan zonder agenda. Waar je iemand bent zonder profiel. Waar tijd nog waarde heeft.
Jarenlang reed ik er langs. Neon aan, rolluiken dicht om negen uur. Ik dacht steeds: gemiste kans. Het eerste gesprek was veelbelovend. Maar ik wilde te snel. Hij vroeg te veel, om te compenseren voor al die verloren avonden. Na weken pingpongen besloten we te stoppen. Hij bleef in zijn droom. Ik liet de mijne varen.
Want ook hij had ooit dat beeld van volle terrassen en tevreden gasten. Hij heeft zijn droom geleefd. En misschien ziet hij er daarom nu zo moe uit.
Onze droom over een café heeft niets te maken met horeca. Het gaat om een plek waar mensen elkaar echt zien. Waar je gewoon mag zijn wie je bent.
Dat gesprek met vrienden waarin je zegt: "Weet je wat we moeten doen? Een café beginnen!". Dat gesprek is het café. Een plek om samen te dromen. Zonder reservering.
LYLT
Op dit moment heb ik 106 leden op Substack. ️🔥 Daar willen we natuurlijk minstens 120 van maken.
Help mee door Nieuwsgierig te delen.
Lekkere links om over te lullen tijdens de lunch
Te vaak vervallen we in de fout die in zo’n beetje alle films gemaakt wordt. We zeggen niet waar het echt op staat, wat we echt voelen. Dat komt films goed uit omdat die je toch zo’n 90 minuten geboeid moeten houden. Maar in het dagelijks leven kun je beter DIT doen.
Een augurken pop-up store. Kan iemand dit even doorsturen naar onze vrienden van Kesbeke in Amsterdam. Vooral de kleine augurk attractie voor de deur is tof!
Ik ga het eerlijk zeggen. Ik heb een zwak voor romantische komedies. En deze nieuwe ‘Materialists’ ga ik dan ook zeker kijken.
Tolstoy geeft hier goed advies voor iedereen die grootse dromen heeft.
Onze levens zijn een reeks ogenschijnlijke kleine beslissingen. Hoe vaak sta jij stil bij wat al die kleine beslissingen bij elkaar betekenen? Hier kun je invloed op uitoefenen.
Na een lange tijd geeft Elon Musk eindelijk weer eens een interview dat ergens op slaat.
In een wereld die langzaam wordt overgenomen door AI is technische expertise niet langer leading. Gen-Z zet daarom vooral in op soft skills om hun carrière een boost te geven.
Slimme Gymsharks pop-up rondom de Hyrox in Londen.
