Nummer 156
Een wekelijkse schop onder je kont en je dosis lekkere links om over te lullen tijdens de lunch.
Goedemorgen,
Ik had besloten te vasten. Vierentwintig uur geen eten, ik denk voor m’n gezondheid. Of om mezelf te bewijzen. Tegen het einde van de middag was ik nog niet verlicht maar vooral licht ontvlambaar.
Het was heet. Dertig graden. Ik had geen zin om te koken. Maar ook geen zin in junkfood. Want dan zou mijn vasten voor niks zijn geweest. Dus fietste ik met Kate naar de Plus. Zij voorop, alsof ze de weg beter kende dan ik. Vijf jaar, bijna zes. Fietst met het zelfvertrouwen van iemand die nog nooit verkeerd gereden is.
Tot er een zwarte Audi naast ons komt rijden. Natuurlijk een Audi. Mensen die ongevraagd advies geven, rijden vaak in een Audi. De bestuurder draaide z’n raam naar beneden en riep iets over “haar op de stoep laten fietsen”. Geen vraag, geen glimlach. Zijn achterbank lag vol met snoeiwerk. Coniferen.
Een simpele opmerking. Waarschijnlijk nog goedbedoeld ook. Maar ik? Ik ontplofte: “Misschien moet jij gewoon doorrijden!” hoorde ik mezelf roepen. Het klonk als iemand anders.
De man schrok en gaf gas.
In de Plus liepen we doelgericht op de groenten af die ik later, enigszins gekalmeerd, met lichte wrok zou snijden. Op de terugweg fietsten we op een kruispunt af, er kwam een jongen van links. Telefoon in de hand. Hij dacht nog snel voorlangs te schieten. Kate schrok, stuurde weg, botste tegen de stoep. Ik barstte opnieuw.
“Misschien moet je je telefoon wegleggen en gewoon je fucking voorrang verlenen!”
De jongen keek naar me alsof hij een hond zag praten. Kate schrok ook. Ze riep heel hard “SORRY!”. Naar wie wist ik niet precies. Naar mij? Naar hem? Voor mij?
Misschien dacht ze dat het moest, omdat ik schreeuwde. Ik gaf haar snel rugdekking: “Ja, je kan op z’n minst even sorry zeggen!”
Op alle andere dagen had ik dit van me af geschud. Stoïcijns m’n schouders opgehaald. Maar niet vandaag. Niet nu. Niet op een lege maag. Niet met dertig graden. Niet terwijl ik van alles moest en niets wilde.
Zelfbeheersing is prachtig, totdat je het echt zelf nodig hebt. Ze had me gezien op m’n slechts. Ergens in m’n onderbuik herkende ik schaamte, of schuldgevoel, misschien wel allebei.
Thuis at ik mijn eerste hap in 24 uur. In stilte. Broccoli pasta.
“Papa,” zei ze zacht, “die jongen deed niet zo netjes, toch?”
Ik knikte. We willen allemaal dat onze kinderen het beste van ons overnemen, maar ze nemen net zo makkelijk het slechtste over. Zeker als we honger hebben.
LYLT
Op dit moment heb ik 107 leden op Substack. ️🔥 Daar willen we natuurlijk 120 van maken, minstens. Help mee door Nieuwsgierig te delen.
Lekkere links om over te lullen tijdens de lunch
Reizen zonder dat je weet waar je naartoe gaat zorgt ervoor dat je een stuk minder stress ervaart dan wanneer je alles van te voren ook nog moet uitpluizen. Het brengt spontaniteit weer terug in reizen. Want het gaat toch om de reis en niet de bestemming?
De nieuwe editie van de musical Evita is in premiere gegaan in Londen. Het kenmerkende don’t cry for me Argentina wordt niet in de zaal gezongen. Maar elke dag op het balkon van het theater.
Een elektrische ‘fiets’ die 120 km/h haalt en is goedgekeurd om op de snelweg te mogen rijden. Dat klinkt goed.
Na die verzengende hitte is de regen altijd extra welkom. Wist je dat de geur van regen een naam heeft? Petrichor. Iedereen kent de geur. En dit is hoe het tot stand komt.
Fred Again, de DJ bracht deze week een nieuwe single met rapper Skepta. Niet op Spotify. Maar rauw en direct. Via een Twitch livestream met een whiteboard op de achtergrond om tickets te verkopen. Oude kanalen kunnen dit niet meer bijhouden.
Een kijkje naar de toekomst aan de hand van iemand die binnen mocht kijken bij de grootste AI spelers op dit moment in Silicon Valley. Als je ook maar iets met merken, producten of diensten te maken heeft. Gaat dit de komende jaar je speelveld zijn.
Maar AI is natuurlijk ook verantwoordelijk voor een hele hoop shit die onze (social) kanalen overspoelen.
Precies dit heb ik de afgelopen dagen gemist toen het zo heet was.
Het is officieel. Je hebt geen excuses meer om niet je grote dromen na te jagen.
Een mooi verslag van de New Balance fabriek in Noord-West Engeland. Al kunnen we het misschien beter een atelier noemen. Vakmanschap is een groot goed. Je betaalt ervoor maar je ziet het er ook aan af. Vind ik.
De nieuwe SIRE campagne wil 50 plussers in een beter daglicht stellen. Dat lijkt niet helemaal gelukt.
