Nummer 158
Een wekelijkse schop onder je kont en je dosis lekkere links om over te lullen tijdens de lunch.
Goedemorgen,
Zijn jullie ook zo moe? Eerlijk zeggen.
Misschien weet ik wel wat het is. Misschien ben ik gewoon toe aan vakantie. Maar dan wel echt intens toe aan vakantie. Want ik ben niet meer vooruit te branden.
Ik slaap goed. Ik sport en eet gezond. Toch word ik wakker en is het enige dat ik wil, weer terug naar bed. Het voelt niet als moe van een paar dagen slecht slapen, maar moe van het collectief. Van het grote geheel. Van meningen. Debatten. Inhakers. Iedereen die het de hele tijd over b&b vol liefde heeft. Mensen die Twitter en X door elkaar blijven zeggen. Ik kan het gewoon even niet opbrengen. Niet nóg een talkshow. Niet nóg een keer iemand die zegt dat dit nu dan écht het kantelpunt is. Elk moment moet viraal. Elk persoon een merk. Elk merk steeds een inhaker.
Ik denk dat het komt door de corona. Niet long-covid. Maar we moesten natuurlijk de verloren jaren inhalen. Een nieuwe Roaring Twenties. We wilden alles doen. Overal bij zijn. Alles meemaken. Restaurants. Feestjes. Festivals. Concerten meepakken. Het theater in. Drank in de man, telefoon in de hand.
We zijn niet moe omdat we niks meemaken. We zijn moe omdat we alles meemaken.
Alles wordt versneld afgespeeld. En na 3 jaar volhouden, meedoen en laten zien dat je erbij was, zijn we nu uitgeput. Op. Een telefoon leg je 's avonds in de oplader. Maar als mens zit je net wat ingewikkelder in elkaar.
Zelfs m’n rust voelt meer als werk. Mediteren, lezen, sporten. Niet om echte rust te ervaren, maar om van het lijstje te strepen. Check. Check. Dubbelcheck.
We nemen nergens meer tijd voor. Heb je je ontbijt net achter de kiezen, wil je al weten wat we vanavond eten. Ben je op vakantie, maak je al plannen voor de weekenden erna. Alles moet sneller, vaker. En zo staan we nergens meer echt bij stil.
Ik heb voor het eerst zin om mezelf in te schrijven in zo'n klooster. Waar je dan 7 dagen verplicht moet zwijgen, rusten en tot jezelf komen. Gewoon om bij te tanken. Weer eens helemaal op te laden. Geen wifi, geen LinkedIn-updates, geen mensen die elke week weer vragen "en nog leuke plannen dit weekend?".
Dus als ik ineens offline ben: stuur geen hulp. Ik ben gewoon zeven dagen aan het zwijgen. Eindelijk rust.
LYLT
Op dit moment heb ik 110 leden op Substack. ️🔥 Daar willen we natuurlijk 120 van maken, minstens. Help mee door Nieuwsgierig te delen.
Lekkere links om over te lullen tijdens de lunch
Bruce Springsteen en The Killers samen in Madison Square Garden. Everybody gets nervous when the Boss shows up.
Dit stukje, voorgelezen uit het boek van Oliver Burkeman heeft een verrassend kalmerende werking op ons kleine, ietsie, pietsie nietige rol in het hele universum.
Pijnlijke strips die het echte leven lijken te vangen.
Pinterest heeft een pagina speciaal voor mannen gemaakt.
Dit social item van Wimbledon is briljant. Meeluisteren met zulke herkenbare gesprekken. Heerlijk.
Deze commercial is catchy, sterk en ik kan me voorstellen dat vrouwen zich er ontzettend in herkennen. Well played.
Fijne podcast met de schrijver van War of Art over het creatieve proces.
Japanse rijs-donut maker opent na hun vestiging in Hiroshima nu een eerste Europese vestiging in Amsterdam.
Dit Ora Ïto ontwerp van de klassieke Renault R17 ziet er heel tof uit!
Hiut Denim, m’n favoriete jeansmerk dat ik niet kan betalen. Heeft hun nieuwe website gelanceerd met een manifest voor een simpel leven.
