Nummer 161
Een wekelijkse schop onder je kont en je dosis lekkere links om over te lullen tijdens de lunch.
Goedemorgen,
Wat is je excuus?
Serieus. Wat is het?
Dat het allemaal even tegenzit? Dat je moe bent? Dat het leven niet meewerkt vandaag? Je mag het best even voelen hoor. De teleurstelling. De frustratie. De neiging om alles maar te skippen en gewoon onder een dekentje weg te kwijnen met een zak chips en drie afleveringen van iets waar je morgen spijt van hebt.
Maar kijk het eens even aan. Kijk het recht in de ogen.
Die twijfel. Die neiging tot vluchten. De vermoeidheid die om je heen hangt. Niet wegdrukken. Niet fixen. Gewoon zitten met wat het is.
Want hier komt het vervelende nieuws: Er is geen magische kracht die je uit deze dag komt trekken. Geen god, geen algoritme, geen vriendin die je eruit komt slepen. Er is alleen jij. Met je hoofd. Je lijf. En wat jij besluit dat dit moment voor jou betekent.
En als je een beetje eerlijk durft te zijn, dan weet je het eigenlijk wel: jouw kracht, je discipline en je gevoel voor richting worden niet bovenaan de glijbaan gebouwd. Die bouw je onderaan de trap, als je naar boven moet klimmen. Niet in het ondiepe gedeelte, maar juist in het diepe deel van het zwembad, waar je niet meer kunt staan. In die momenten waarop je liever iets anders zou doen, maar toch even je best moet doen.
We denken soms dat ‘sterk zijn’ betekent: altijd winnen. Maar sterk zijn is: opstaan terwijl je geen zin hebt. Niet perfect. Niet groots. Gewoon beginnen.
We hebben allemaal de tools: geduld, humor, zelfbeheersing, rechtvaardigheid, moed. Je kunt ze niet bestellen. Ze zitten al in je ‘rugzak’. Je bent gewoon vergeten dat je ze allemaal hebt.
Dus ik herhaal: Wat is je excuus?
Precies.
Sta op. Adem in. Doe.
LYLT
Ik ben op vakantie, deze week geen links.
Na mijn vakantie komt Nieuwsgierig terug in een nieuw jasje.
