S.O.J.K. Nummer 110
Goedemorgen,
Terug in het ritme. Voor de meesten dan, sommige zijn het ritme niet eens uit geweest. Of zitten ondertussen alweer zo lang in het ritme dat ze toe zijn aan hun volgende break. Ik hoor veel mensen zeggen dat ze het vakantiegevoel altijd zo lang mogelijk vast willen houden. Nou daar heb ik iets voor.
Een paar jaar geleden kwam ik een stukje tekst tegen van Theodore Roosevelt. Het werd gedeeld door LeBron James, de legendarische Amerikaanse basketballer die op zijn 40e nog een gouden Olympische medaille haalt met Team USA. Daarmee bewijst hij dubbel en dwars dat 40 echt slechts een getal is en het helemaal niets zegt over wat je nog kunt bereiken. Mooi bruggetje; Kim wordt morgen 40, en er is toch altijd iets met die ronde getallen dat je aan het denken zet. Dat je doet beseffen dat het allemaal echt fucking snel gaat. Als haar equivalent van de Olympische Spelen zwemt ze volgende week mee met Swim to Fight Cancer. Als je wilt doneren kan dat, hier.
Het stuk tekst gaat over de man in de arena:
Ik vond het altijd een prachtig stukje tekst maar ik kon er niet zoveel mee. Ik stond immers niet zoals de grootheden James en Roosevelt in de arena. De arena zag ik als een groot stadion, in het zicht van 1000en mensen. En ik stond maar in het kleine Empel. Dat is nauwelijks een veld te noemen. Laat staan dat ik er een arena in zag.
Tot ik het stukje tekst laatst weer ergens tegen kwam en opeens bedacht, maar wacht eens even, de arena; dat is wat jij er van maakt. Ik ging mezelf wekenlang in allerlei arena’s plaatsen.
De arena was onze auto, als ik achter het stuur zat, rijdend naar de Franse camping en Kim vond dat ik te dicht op onze voorligger zat.
De arena werd mijn werk, waar ik pijn en moeite in het bedenken van concepten stop. En collega’s daar makkelijke en achteloos kritiek op geven.
We geven zo makkelijk kritiek tegenwoordig. We vinden van alles: Het feest viel tegen. De service was slecht. De vlucht was veel te laat. Het thema van dat kinderfeestje was totaal niet duidelijk. Maar we vergeten dat er aan de andere kant van onze mening iemand in de arena staat. Zijn of haar best doet.
Een huisarts die tegen patiënten moet zeggen dat de door hun zelf gestelde Google diagnoses onzin is en ze gewoon een griepje te pakken hebben, staat in de arena.
De organisatie van dat festival waar eindeloze rijen voor de bar staan, staat in de arena.
De 17 jarige jongen die vanwege personeelstekort opeens in zijn eentje het hele terras moet zien te draaien, staat in de arena.
Nu alles weer terug gaat naar normaal. Werk weer hervat wordt, je de kinderen weer naar school brengt, de dagelijkse file op de N65 weer inrijdt. Bedenk je dan voordat je uit je vakantiegevoel barst. Voordat de irritatie op het schoolplein alweer te hoog oplopen. Er staat daar iemand in de arena, die zijn of haar best aan het doen is. En het aller makkelijkste wat je kunt doen is kritiek hebben, je mening achteloos ventileren. Wat zou jij doen in die arena?
Vaak is een beetje geduld, een helpende hand, of een luisterend oor al genoeg.
LYLT
Lees:
Wat betekenen de nieuwe werken van Banksy - Engeland staat voor een raadsel met de nieuwe graffitis van Banksy, de BBC gaat op onderzoek uit.
Doe:
De Lifetune One - Deze holistische knoop plak je op je telefoon om jezelf te beschermen voor de straling die het afgeeft. Ik neig naar bullshit.
Kijk:
American Manhunt - Deze Netflix docu neemt je in 3 afleveringen mee in de aanslag en nasleep op de Boston Marathon. Interessant inkijkje in het Amerikaanse, versnipperde, veiligheidslandschap.
Luister:
Father Sound - Een creatieve studio die allerlei geluiden ontwerpt van de opstart jingle van je auto tot originele muziek.
