SOJK Nummer 90
Goedemorgen,
Kim zei het laatst tegen me, “ik zou willen dat die oude Jonne weer eens terug kwam.” Hoewel ik haar niet graag gelijk geef, merkte ik het zelf ook steeds vaker. Niet meer zo spontaan en creatief. Het voelde alsof ik mijn creativiteit kwijtraakte, mijn mojo. Ik heb minder ideeën, bedenk minder dingen en leek niet in staat om dat waar ik vroeger zo goed in was, nog vol te houden. Dus ging ik er veel harder aan werken.
Mijn hoofd werkt namelijk als de Large Hadron Collider, de Zwitserse deeltjesversneller. Hierin laten ze deeltjes ronddraaien in een enorme tunnel van 27km omtrek. Door deze deeltjes met extreem hoge snelheid op elkaar te laten botsen proberen wetenschappers dingen te zeggen over hoe de aarde ooit ontstaan is. Een soort mini oerknal. Twee deeltjes die op elkaar botsen en zo iets nieuws maken. Zo werkt creativiteit ook: deeltjes draaien in je hoofd rond, twee deeltjes botsen, deze combinatie leidt tot iets creatiefs, iets nieuws, combinaties die niemand eerder gemaakt heeft.
Om dit terug te krijgen moest ik er dus voor zorgen dat ik meer deeltjes in mijn hoofd kreeg, dacht ik. Dus begon ik meer deeltjes te verzamelen: artikelen, boeken, tijdschriften, essays en blogs verslinden. Klikken op alle interessante links die ik tegenkom op internet. Elke keer als ik de kans kreeg, als ik op de fiets stapte van en naar mijn werk, zodra ik in de auto stapte of de stofzuiger thuis aanzette wilde ik mijn earpods in om te luisteren naar podcasts. De lijsten met dingen die ik nog wil kijken van NPO tot HBO en Disney puilen uit. De hele dag zoveel mogelijk informatie tot me nemen, beelden, dingen, fragmenten. Zo veel mogelijk deeltjes in mijn hoofd stoppen zodat de kans op botsingen van die deeltjes, twee elementen die, wanneer gecombineerd leiden tot iets creatiefs, groter zou zijn.
Daarmee vergat ik een heel belangrijk element. Want niet alleen deeltjes zijn belangrijk. Het gaat er ook om dat de deeltjes een hele hoge snelheid bereiken voordat ze botsen. Ik bleef mijn hoofd overladen met deeltjes, maar vergat snelheid te ontwikkelen. Mijn hoofd was als de A2 naar Schiphol op een regenachtige dinsdagochtend 08:30. File. Een botsing in een file heeft vaak nauwelijks gevolgen. Het is een kleine impact, een bumperkusje, een slecht idee.
Ik probeerde meditatie om rust te krijgen in mijn hoofd tussen al die deeltjes die in een file ronddraaien. Maar om ervoor te zorgen dat het de A2 naar Schiphol op zaterdagochtend 05:30 wordt was iets radicaler nodig. In plaats van op de deeltjes te focussen, ging ik zorgen dat ik minder deeltjes harder kon laten draaien. Want weinig deeltjes betekent hogere snelheden en dan krijg je bij een botsing direct een grote impact. Een groots idee.
Nu fiets ik dagelijks zonder mijn oortjes. Je brein heeft ruimte nodig om die deeltjes de snelheid mee te geven die tot werkelijk interessante botsingen leiden. Ik kies veel bewuster wat ik kijk, lees, luister en waarom. Ik lees weer fictie in plaats van alle bio’s van grote ondernemers en investeerders of geestig geschreven zelfhulp boeken. Soms is het de kunst om dingen weg te laten.
LYLT
Lees:
What I wish someone had told me - dit lijstje met inzichten van OpenAI oprichter Sam Altman heeft leuke, wijze en soms confronterende elementen.
Doe:
Photographer / National Geographic - deze trailer alleen al deed mij beseffen dat we soms wel moeite mogen doen om die ene perfecte foto te maken in plaats van alles maar klakkeloos vast te leggen met je iPhone.
Kijk:
Museum-Worthy ads - iedereen die ooit met een bureau gewerkt heeft, zelf een bureau heeft of aan de creatieve zijde werkt moet dit herkennen.
Luister:
Het Escortbedrog - hoe de eigenaresse van Nederlands beruchtste escortbureau jarenlang uit handen van justitie wist te blijven.
